Będą Wam nie raz powtarzać, że w PRL-u powstała - jakoby - słynna polska szkoła plakatu filmowego, zniszczona rzekomo przez wprowadzenie do kinematografii elementów wolnego rynku.
No to zerknijcie sobie na te wszystkie plakaty do filmów reżysera B. Zagajnego, zgromadzone w biurze kierownika produkcji Hochwandera. Tytuły filmów brzmią symptomatycznie (w kolejności alfabetycznej): 1 "Katiusza kaprala Janusza", 2 "Nie ma dublera dla sapera" (wesoła komedia frontowa), 3 "Szefowie własnych cieni", 4 "Trzy granaty" (dramat wojenny), 5 "Wspólny karabin", 6 "Zadżumiona".
Ale nie o tytuły chodzi. Looknijcie na same plakaty - podobają się Wam? No przecież to bohomazy są, machnięte byle jak w parę minut. Na dodatek w ogóle nie zachęcają do pójścia do kina. Otóż z autopsji wiem, że 90 procent ówczesnych plakatów (do filmów krajowych i importowanych) tak właśnie wyglądało!
I czym się tu teraz po latach zachwycać?

PS Owszem, trafiały się też plakaty będące prawdziwymi – bez szczypty ironii - dziełkami sztuki. Na przykład te autorstwa Fr. Starowieyskiego. Lecz nie one dominowały!